Δανειστές και Δανειολήπτες: Μια ιδιόμορφη σχέση εξουσίας όπου δεν χωρούν συναισθηματισμοί, αλλά μόνο τετράγωνη λογική και στρατηγική !!!
Δυο είναι τα βασικά σημεία που παγιδεύουν τους δανειολήπτες. Το πρώτο είναι η ευπιστία των δανειοληπτών σε ό,τι τους λέει η Τράπεζα, οι Διαχειριστές, τα Δικηγορικά γραφεία και οι Εισπρακτικές Εταιρείες. Ωσάν τα λεγόμενα αυτά να ήταν κομμάτι του Ευαγγελίου, του κατά Τραπεζών Ευαγγελίου… Το κακό είναι πως oι ευκολόπιστοι δανειολήπτες δεν αντιλαμβάνονται την σοβαρότητα του αδικήματος των εισπρακτικών με τις τηλεφωνικές παρενοχλήσεις, το ανάρμοστο ύφος και τις ακατάλληλες ώρες που αυτές γίνονται. Επίσης, υπάρχουν και απειλές που στην ουσία είναι αβάσιμες. Οι Δανειολήπτες δεν μπορούν να καταλάβουν ότι οι υπάλληλοι αυτοί που τους τηλεφωνούν δεν θα εισπράξουν τίποτα αν δεν πείσουν τους δανειολήπτες, τα υποψήφια θύματά τους δηλαδή, να υπογράψουν ό,τι τους ζητήσουν και προτείνουν. Κατά μία αναλογία είναι σαν το βαποράκι (τον έμπορο των ναρκωτικών) που ακόμη κι αν το εμπόρευμα που θέλει να πουλήσει είναι σκάρτο και μπορεί να σκοτώσει, θα το κάνει για να μπορέσει να εξασφαλίσει τη δόση του. Να μην ξεχνάμε πως 600 αυτοκτονίες τον χρόνο καταγράφονται στην Πατρίδα μας τα τελευταία 10 χρόνια από την ψυχολογική πίεση και τις απειλές που δέχονται απλοί δανειολήπτες, επιχειρηματίες, συνάνθρωποί μας, γείτονές μας, φίλοι μας από την οικονομική πίεση που δέχονται καθημερινά από τα αρπακτικά που εφορμούν χωρίς να υπολογίσουν το κόστος και τις συνέπειες για ν’ αρπάξουν ό,τι μπορούν. Αρπακτικά που δεν υπολογίζουν τις ψυχές των συνανθρώπων μας.
Η δεύτερη παγίδα, στην οποία πέφτουν οι δανειολήπτες, είναι ο φόβος… συνδυαστικά με ισχυρές δόσεις ενοχικών συνδρόμων που μας έχουν ποτίσει οι πολιτικάντηδες και οι πολυλογάδες δημοσιογράφοι των συστημικών καναλιών. Αυτοί όσο μιλάνε υπερασπίζοντας τα συμφέροντα των τραπεζιτών αφεντικών τους, τόσο γίνονται δέκτες ευρω-ορμονοθεραπειών απομείωσης οφειλής στα δάνειά τους ή τους δίνουν την δυνατότητα ν’ αρπάξουν κι άλλα σπίτια και ν’ αλλάξουν αυτοκίνητα, σκάφη κλπ. Καταλήγουμε έτσι με τραγική ειρωνεία στο κλισέ πως ο Έλληνας φορολογούμενος είναι πάντα αυτός ο κλασσικός πονηρο-ηλίθιος που υποστηρίζει το: «άλλοι τα έφαγαν, άλλοι έκαναν τη ζημιά αλλά μ’ έχουν μάθει καλά να πληρώνω εγώ τον λογαριασμό».